Technika stawiania baniek lekarskich jako sposób przywracania zdrowia wywodzi się z medycyny chińskiej, szeroko stosowana była w krajach arabskich i do lat 80 naszego wieku w Europie. Jej popularność spadła, gdy pojawiły się antybiotyki.
Metoda leczenia bańkami przez wielu lekarzy uznawana jest za bardzo pomocną. Oficjalnie jest stosowana jedynie w ramach medycyny niekonwencjonalnej, ponieważ nie przeprowadzono dotąd żadnych badań klinicznych dotyczących jej skuteczności. Pytanie, dlaczego???
Nadal wiele osób przekonanych jest o skuteczności bezinwazyjnego leczenia bańkami lekarskimi. Przywróćmy stare skuteczne sposoby leczenia i zgodnie z zapotrzebowaniem uczyńmy je popularnymi. Nim przeziębienie zaowocuje zapaleniem płuc, postawmy bańki.
Spis treści
Zasada działania baniek lekarskich
Stawiając bańki lekarskie, wykorzystujemy działanie podciśnienia. Ono sprawia, że bańka zasysa skórę do środka. To zaś uruchamia 2 mechanizmy przyśpieszające powrót do zdrowia.
Po pierwsze, podrażnione zostają receptory nerwowe w skórze, co działa pobudzająco na narząd związany z odpowiednią strefą skóry i poprawia jego ukrwienie.
Po drugie, dzięki podciśnieniu uszkodzone zostają drobne naczynia krwionośne i do tkanki podskórnej dostaje się niewielka ilość krwi (stąd siniaki). Krew ta jest odbierana przez organizm jak obce białko i staje się bodźcem do wytworzenia dużej ilości ciał odpornościowych, które kierują swoje siły przeciw infekcji, przy okazji zwalczając ból.
Wynaczynienie niewielkiej ilości krwi wywołuje też miejscowy odczyn zapalny i lokalny obrzęk. W następstwie tego dochodzi do uwolnienia substancji, które są mediatorami stanu zapalnego i aktywują mechanizmy immunologiczne. W zależności od powierzchni, która została pobudzona przez bańki, uzyskujemy efekt lokalny lub całościowy dla organizmu.
Stawianie baniek daje pozytywne efekty. Zlikwiduje zaziębienie, zapalenie oskrzeli czy zapalenie płuc. Uruchamia mechanizmy samoleczenia tkwiące w człowieku. Wywołuje zatem bardzo skuteczne działanie, ale po ich postawieniu chory musi bezwzględnie pozostać w łóżku przez dwa dni. Występuje wówczas wzmożone pocenie się i zwiększona ciepłota ciała. Pocąc się „choroba wychodzi na zewnątrz” — jest to leczenie zgodne z naturą. Jeżeli w okresie wzmożonego pocenia się i rozgrzania chory nie zachowa ostrożności, wstanie z łóżka i wyjdzie na powietrze (nawet jeśli jest ciepło ubrany), ponowne zaziębienie może stanowić zagrożenie dla jego życia.
Kiedy i gdzie stawiamy bańki lekarskie
Najlepiej stawiać bańki, gdy pojawią się pierwsze objawy infekcji. Można je stawiać zarówno w stanach ostrych, jak i przewlekłych infekcjach dróg oddechowych. Wtedy należy robić to na plecach lub klatce piersiowej w odległości ok. 1 cm jedna od drugiej.
Bańki stawiamy tam, gdzie chory odczuwa większy ból.
Przy zapaleniu oskrzeli właściwym miejscem umieszczania baniek są boki, stawiamy również w górnej części pleców, na szczytach.
Przy braku miesiączki odpowiednim miejscem dla baniek będą dolna część pleców i górna część bioder.
Gdzie nie należy stawiać baniek lekarskich
Nie stawia się ich w okolicy:
- serca,
- dużych naczyń krwionośnych,
- żylaków,
- brodawek piersiowych,
- na skórze wzdłuż stosu pacierzowego kręgosłupa,
- miejscach podrażnionych,
- miejscach, na których są znamiona czy pieprzyki.
Bazę wiedzy o zastosowaniu, miejscach i technice stawiania baniek lekarskich znajdziesz tutaj …
Ile baniek stawiać
Dorośli
Podczas jednego zabiegu u osoby dorosłej można postawić 6-30 baniek. Zabieg powinien trwać około 20 min.
Dzieci
Bańki u dzieci można stawiać dopiero po ukończeniu 1 roku życia.
- Natłuszczamy skórę kremem lub olejem, aby nadmiernie jej nie spinać.
- Stawiamy 6 małych baniek na plecach w kształcie motylka – nad pod i między łopatkami.
Bańki zostawia się – w zależności od wieku i cierpliwości malucha – na 5-10 min. - Okrywamy dokładnie ciało (dotyczy to dorosłych i dzieci).
- Po upływie wskazanego czasu bańki zdejmuje się po kolei, delikatnie uciskając ciało obok nich, tak by dostało się do nich powietrze.
- Na skórze zostają ciemnoczerwone ślady – wybroczyny – które wchłoną się w ciągu 7-10 dni.
Jak często stawiać bańki
Częstotliwość stawiania baniek ustala się w zależności od stanu zdrowia chorego, stadium i rodzaju choroby oraz poziomu tolerancji zabiegu.
- W stanach ostrych bańki można stawiać co 2 dni w ciągu tygodnia.
- W dolegliwościach przewlekłych zaleca się zabieg 1-2 razy w tygodniu przez kilka lub kilkanaście tygodni.
Na co pomagają bańki lekarskie
Kuracja bańkami zastosowana odpowiednio wcześnie możne być skuteczniejsza od farmakologicznej i jest w stanie ją zastępować, wspierać przebieg leczenia. Przy tym w jej trakcie należy pozostać pod kontrolą lekarza.
Terapia pomaga:
- w schorzeniach wirusowych,
- ostrych i przewlekłych infekcjach górnych i dolnych dróg oddechowych
- jako pierwsza pomoc przy ukąszeniach owadów.
- we wzmocnieniu układu odpornościowego oraz przy przeziębieniu, katarze, grypie,
- przeroście migdałków podniebiennych,
- przy anginie,
- na przewlekły kaszel na tle nadaktywności po infekcyjnej.
- w leczeniu stanów zapalnych korzonków nerwowych,
- przy bólach mięśniowych i stawowych,
- przy nerwobólach,
- w rwie kulszowej,
- moczeniu nocnym,
- dolegliwościach trawiennych,
- zaburzeniach miesiączkowania.
Jeśli jesteś zainteresowany, w których miejscach i jak stawiać bańki w zależności od choroby czytaj wpis:
Bańki lekarskie — choroby i miejsca stawiania
Przeciwwskazania do stawiania baniek
Zabiegu nie można wykonywać przy:
- rozległych zmianach skórnych (alergicznych, ropnych lub grzybiczych),
- wzmożonej kruchości naczyń krwionośnych,
- hemofilii,
- duszności,
- niewydolności krążeniowej lub oddechowej,
- chorobach autoimmunologicznych,
- anemii i stanach ogólnego wyczerpania,
- stwardnieniu rozsianym w okresie aktywności choroby,
- stanach wyniszczenia organizmu,
- wysokiej gorączce (powyżej 38,5 st. C),
- nieustabilizowanym wysokim ciśnieniu,
- ciąży,
- czynnej chorobie nowotworowej,
- gruźlicy,
- drgawkach,
- kacu, lub tuż po spożyciu alkoholu.
Nie należy też stawiać baniek bezpośrednio po posiłku. Ponadto należy zachować ostrożność u osób przyjmujących leki rozrzedzające krew oraz z zaburzeniami kardiologicznymi.
